ရွင္မာကုခရစ္ဝင္ အခန္းၾကီး ၄
၁ ေနာက္တဖန္ အိုင္နားမွာ ဆံုးမၾသဝါဒေပးေတာ္မူစဥ္တြင္၊ မ်ားစြာေသာ လူအေပါင္းတို႔သည္ အထံေတာ္၌ စုေဝးၾကေသာေၾကာင့္၊ အိုင္တြင္ ေလွထဲသို႔ဝင္၍ထိုင္ေတာ္မူ၏။ ပရိတ္သတ္အေပါင္းတို႔သည္ အိုင္နားကုန္း ေပၚမွာေနၾက၏။
၂ ထိုအခါ ဥပမာစကားအားျဖင့္ မ်ားစြာေသာဆံုးမၾသဝါဒကိုေပး၍ ျမြက္ဆိုေတာ္ မူသည္မွာ၊
၃ နားေထာင္ၾကေလာ့။ မ်ိဳးေစ့ႀကဲေသာသူသည္ မ်ိဳးေစ့ကိုႀကဲျခင္းငွါ ထြက္သြား၏။
၄ အေစ့ကိုႀကဲ သည္တြင္ အခ်ိဳ႔ေသာအေစ့တို႔သည္ လမ္း၌က်သျဖင့္၊ မိုဃ္းေကာင္းကင္ငွက္တို႔သည္ လာ၍ေကာက္စား ၾက၏။
၅ အခ်ိဳ႔ေသာ အေစ့တို႔သည္ ေျမနည္း၍ ေက်ာက္ေပါမ်ားေသာအရပ္၌ က်သျဖင့္၊ ေျမတိမ္ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းအပင္ ေပါက္ေသာ္လည္း၊
၆ ေနထြက္ေသာအခါ ပူေလာင္သည္ျဖစ္၍ အျမစ္မစြဲေသာေၾကာင့္ ညွိဳးႏြမ္း ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ေရာက္ၾက၏။
၇ အခ်ိဳ႔ေသာအေစ့တို႔သည္ ဆူးပင္တို႔တြင္က်သျဖင့္၊ ဆူးပင္တို႔သည္ ႀကီးပြား၍ ညွင္းဆဲေသာေၾကာင့္ အသီးမသီးၾက။
၈ အခ်ိဳ႔ေသာအေစ့တို႔သည္ ေကာင္းေသာေျမ၌က်သျဖင့္၊ အပင္ေပါက္၍ ႀကီးပြားလွ်က္ အဆသံုးဆယ္၊ အဆေျခာက္ဆယ္၊ အဆတရာ၊ ပြားမ်ား၍အသီးသီးၾက၏။
၉ ၾကားစရာ နားရွိေသာသူမည္သည္ကား ၾကားပါေစဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
၁၀ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္၌ ရွိေတာ္မူေသာအခါ တက်ိပ္ႏွစ္ပါးေသာသူတို႔ႏွင္ အၿခံအရံေတာ္တို႔သည္ ထိုဥပမာကိုေမးျမန္းၾကလွ်င္၊
၁၁ ကိုယ္ေတာ္က၊ သင္တို႔သည္ ဘုရားသခင့္ႏိုင္ငံေတာ္၏ နက္နဲေသာအရာကို သိရေသာ အခြင့္ရွိၾက၏။
၁၂ ျပင္၌ရွိေသာ ထိုသူတို႔မူကား၊ ျမင္လ်က္ပင္ အာရံုမျပဳဘဲျမင္၍၊ ၾကားလ်က္ပင္ အနက္ကိုနား မလည္ဘဲၾကားသျဖင့္၊ သူတို႔အက်င့္မေျပာင္းလဲ၊ အျပစ္မလႊတ္ရသည္တိုင္ေအာင္ သူတို႔အား ေဟာသမွ်ကို ဥပမာအားျဖင့္ေဟာရ၏။
၁၃ သင္တို႔သည္ ဤဥပမာကိုမွ်နားမလည္လွ်င္၊ ဥပမာရွိသမွ်တို႔ကို အဘယ္သို႔နား လည္ၾကမည္နည္း။
၁၄ မ်ိဳးေစ့ႀကဲေသာသူသည္ တရားစကားကိုႀကဲ၏။
၁၅ တရားစကားကို လမ္း၌ႀကဲျခင္း အေၾကာင္းအရာကား၊ တရားစကားကိုၾကားသည္ရွိေသာ္၊ စာတန္သည္ခ်က္ျခင္းလာ၍ ႏွလံုး၌ႀကဲေသာ တရား စကားကို ႏႈတ္ယူတတ္သည္ဟု ဆိုလိုသတည္း။
၁၆ ေက်ာက္ေပါေသာအရပ္၌ ႀကဲျခင္း အေၾကာင္းအရာကား၊ တရားစကားကိုၾကား၍ ဝမ္းေျမာက္ေသာစိတ္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္းခံယူေသာ္လည္း၊
၁၇ စိတ္ႏွလံုး၌ အျမစ္မစြဲ ခဏသာ တည္သျဖင့္ တရားစကားေၾကာင့္ အမႈအခင္းႏွင့္ ညွင္းဆဲျခင္းကိုခံရေသာအခါ ခ်က္ျခင္း ေဖာက္ျပန္တတ္သည္ဟု ဆိုလိုသတည္း။
၁၈ ဆူးပင္တို႔တြင္ ႀကဲျခင္းအေၾကာင္းအရာကား၊ တရားစကားကုိ ၾကား၍၊
၁၉ ေလာကီအမႈ၌ စိုးရိမ္ျခင္း၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၏လွည့္စားျခင္း၊ ၾကြင္းေသာအရာကို တပ္မက္ျခင္းစိတ္တို႔သည္ တရားစကားကို လႊမ္းမိုးညွင္းဆဲ တတ္ေသာအေၾကာင့္ အသီးမသီးႏိုင္ဟု ဆိုသတည္း။
၂၀ ေကာင္းေသေျမ၌ ႀကဲျခင္းအေၾကာင္းအရာကား၊ တရားစကားကိုၾကား၍ ခံယူသျဖင့္၊ အဆသံုးဆယ္၊ အဆေျခာက္ဆယ္၊ အဆတရာပြားမ်ား၍ အသီးသီးတတ္သည္ဟု ဆိုလိုသတည္း။
၂၁ ထိုမွတပါး ဆီမီးကို ဆီမီးခံုေပၚမွာမတင္၊ ေတာင္းဇလားေအာက္၊ ခုတင္ေအာက္၌ ဖံုးထားျခင္းငွါ ယူခဲ့သေလာ။
၂၂ ဆိတ္ကြယ္ရာ၌ ရွိသမွ်တို႔သည္ ထင္ရွားလိမ့္မည္။ ဝွက္ထားလွ်က္ရွိသမွ်တို႔သည္လည္း ပြင့္လင္းလိမ့္မည္။
၂၃ ၾကားစရာနားရွိေသာသူမည္သည္ကား ၾကားပါေစ။
၂၄ ထိုမွတပါး သင္တို႔သည္ အဘယ္သို႔ၾကားနာရသည္ကို သတိျပဳၾကေလာ့။ အၾကင္ခ်ိန္၊ တင္းပမာဏႏွင့္ သင္တို႔သည္ သူတပါးအားေပး၏၊ ထိုပမာဏအတိုင္း ကိုယ္တိုင္ခံရၾကမည္။
၂၅ အၾကင္သူသည္ ရတတ္၏၊ ထိုသူအား ေပးဦးမည္။ အၾကင္သူသည္ ဆင္းရဲ၏၊ ထိုသူ၌ရွိသမွ်ကိုပင္ ႏႈတ္လိမ့္မည္။
၂၆ ထိုမွတပါး၊ လူသည္ လယ္၌ မ်ိဳးေစ့ႀကဲၿပီးမွ
၂၇ ေနာက္တဖန္ မိမိမၾကည့္မမွတ္၊ ညဥ့္၊ ေန႔၊ အိပ္လ်က္၊ ႏိုးလ်က္ ေနေသာ္လည္း အပင္ေပါက္၍ ႀကီးပြားသည္ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ႏိုင္ငံေတာ္တူ၏။
၂၈ ေျမႀကီးသည္ မိမိအလို အေလ်ာက္ အသီးကိုသီးေစ၍ ေရွ႔ဦးစြာ အေညွာက္၊ ထိုေနာက္အႏွံ၊ ထိုေနာက္ အႏွံထဲမွာ ေအာင္မာေသာ အဆန္ကို ျဖစ္ေစတတ္၏။
၂၉ အသီးမွည့္၍ ရိတ္ခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ၊ လယ္ရွင္သည္ မဆိုင္းမလင့္၊ တံစဥ္ႏွင့္ ရိတ္ေစတတ္သည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
၃၀ ထိုမွတပါး၊ ဘုရားသခင္၏ႏိုင္ငံေတာ္ကို အဘယ္သို႔ပံုျပရအံ့နည္း။ အဘယ္ဥပမာႏွင့္ ခိုင္းႏႈိင္းရအံ့နည္း ဟူမူကား၊
၃၁ မံုညွင္းေစ့ႏွင့္တူ၏။ မုံညွင္းေစ့သည္ ေျမ၌စိုက္ေသာအခါ ေျမ၌ရွိေသာအစ့တကာတို႔ထက္ ငယ္ေသာ္လည္း၊ စိုက္ၿပီးမွအပင္ေပါက္၍၊
၃၂ ျမက္ပင္တကာတို႔ထက္ ႀကီးပြားသျဖင့္၊ မိုဃ္းေကာင္းကင္ငွက္တို႔ သည္  အရိပ္ခို၍ နားေနေလာက္ေသာအကိုင္းအခက္ႀကီးတို႔ကို ျဖစ္ေစတတ္သည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
၃၃ ထိုသို႔ ေသာဥပမာစကားမ်ားအားျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္သည္ ပရိသတ္မ်ားနားေထာင္ႏိုင္သည္အတိုင္း တရားေဟာေတာ္ မူ၏။
၃၄ ဥပမာကင္း၍ ေဟာေျပာေတာ္မမူ။ ရွိသမွ်ေသာအရာတို႔ကို ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္၌ တပည့္ေတာ္တို႔အား ဖြင့္ျပေတာ္မူ၏။
၃၅ ထိုေန႔ညအခ်ိန္၌ ကိုယ္ေတာ္က၊ ကမ္းတဘက္သို႔ကူးၾကကုန္အံ့ဟု မိန္႔ေတာ္မူလွ်င္၊
၃၆ တပည့္ေတာ္ တို႔သည္ လူစုေဝးရာမွထြက္၍ ေလွေပၚ၌ရွိႏွင့္ေသာ ကိုယ္ေတာ္ပါလ်က္ သြားၾက၏။ အျခားေလွတို႔လည္း ပါေသး၏။
၃၇ ထိုအခါ ျပင္းစြာေသာမိုဃ္းသက္မုန္တိုင္းျဖစ္၍ လႈိင္းတံပိုးခတ္ေသာေၾကာင့္ ေလွသည္ ေရႏွင့္ျပည့္ေလ၏။
၃၈ ကိုယ္ေတာ္သည္ ပဲ့၌ ေခါင္းအုံးေပၚမွာ က်ိန္းစက္၍ေနေတာ္မူ၏။ တပည့္ေတာ္တို႔သည္ ကိုယ္ေတာ္ကို ႏႈိးၿပီးမွ၊ အရွင္ဘုရား၊ အကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ေရာက္သည္ကို လ်စ္လ်ဴေသာစိတ္ရွိေတာ္မူသေလာဟု ေလ်ာက္ၾကေသာ္၊
၃၉ ကိုယ္ေတာ္သည္ ထ၍ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ဝပ္စြာေနဟု ေလႏွင့္ပင္လယ္ကို ဆံုးမေတာ္မူသျဖင့္ ေလသည္ ၿငိမ္၍ အလြန္သာယာေလ၏။
၄၀ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း၊ သင္တို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်ေလာက္ ေၾကာက္တတ္သနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ ယံုၾကည္ျခင္းစိတ္ႏွင့္ကင္းသနည္း ဟု ေမးေတာ္မူလွ်င္၊
၄၁ သူတို႔သည္ အလြန္ေၾကာက္ရြံ႔၍ ဤသူကား အဘယ္သို႔ေသာသူနည္း။ ေလႏွင့္ပင္လယ္သည္ သူ၏စကားကို နားေထာင္ပါ သည္တကားဟု အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုၾက၏။