ေဟရွာယအနာဂတိၱက်မ္း အခန္းၾကီး ၅၇

၁ ေျဖာင့္မတ္ေသာသူသည္ ဆံုး၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာသူတို႔သည္ ပယ္ရွားျခင္းကိုခံရေသာအခါ၊ ေျဖာင့္မတ္ ေသာသူကို မေကာင္းေသာအမႈအရာထဲက ရုပ္သိမ္းၿပီဟု အဘယ္သူမွ်မဆင္ျခင္၊ အဘယ္သူမွ် မေအာက္ေမ့ၾက။

၂ ထုိသို႔ေသာသူသည္ ခ်မ္းသာထဲသို႔ဝင္ရ၏။ ေျဖာင့္မတ္စြာက်င့္လ်က္ မိမိအိပ္ရာေပၚမွာ ၿငိမ္ရ၏။

၃ စုန္းမသား၊ ေမ်ာက္မထားေသာမိန္းမသား၊ ျပည္တန္ဆာမိန္းမသားတို႔၊ ခ်ဥ္းကပ္ၾကေလာ့။

၄ သင္တို႔သည္ အဘယ္သူကို ၾကည္စယ္ၾကသနည္း။ အဘယ္သူအား ႏႈတ္ကိုဖြင့္၍ လွ်ာကိုထုတ္ျပၾကသနည္း။ သင္တို႔သည္ ေဖာက္ျပန္ေသာ အမ်ဳိး၊ သစၥာပ်က္ေသာအမ်ဳိးျဖစ္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။

၅ စိမ္းေသာသစ္ပင္ရွိသမွ် ေအာက္မွာ ရုပ္တုဆင္းတု၌တပ္မက္ေသာသူ၊ ခ်ဳိင့္ထဲ၊ ေက်ာက္ေစာင္းေအာက္မွာ သူငယ္ကိုသတ္ေသာသူ မဟုတ္ေလာ။

၆ ခ်ဳိင့္ထဲေခ်ာေသာ ေက်ာက္ခဲတို႔တြင္ သင္၏တာရွိ၏။ ထုိသို႔ေသာအရာတို႔သည္ သင္၏အေမြျဖစ္၏။ ထုိသို႔ေသာ အရာေရွ႔မွာ သြန္းေလာင္းရာပူေဇာ္သကၠာႏွင့္ေဘာ္ဇဥ္ ပူေဇာ္သကၠာကို ျပဳတတ္၏။ ထိုအမႈတို႔ကို ငါႏွစ္သက္တတ္ သေလာ။

၇ ျမင့္လွေသာ ေတာင္ႀကီးေပၚမွာ သင္၏ခုတင္ကုိထားၿပီလွ်င္၊ ထုိအရပ္သုိ႔တက္၍ ယဇ္ပူေဇာ္တတ္၏၊၊        

၈ သင္ေအာက္ေမ့စရာ သက္ေသကုိတံခါးႏွင့္ တုိင္ေနာက္မွာထားၿပီး။ ငါမွတပါးအျခားသူတုိ႔အား အဝတ္ကုိခြၽတ္၍၊ အိပ္ရာေပၚသုိ႔ တက္ေလၿပီ။ မိမိခုတင္ကုိက်ယ္ေစ၍ သူတုိ႔ႏွင့္ဝန္ခံၿပီ။ သူတုိ႔ခုတင္ကုိလည္း တပ္မက္၍၊ ေနရာအရပ္ ကုိရွာေလၿပီ၊၊

၉ ဆီေမႊးပါလ်က္၊ ရွင္ဘုရင့္ထံသုိ႔သြားၿပီ။ နံ႔သာမ်ဳိးမ်ားကုိသုံးၿပီ၊၊ တမန္တုိ႔ကုိေဝးေသာအရပ္သုိ႔ ေစလႊတ္၍၊ မရဏာႏုိင္ငံတုိင္ ေအာင္ မိမိကုိမိမိႏွိမ့္ခ်ၿပီ။

၁၀ ေဝးစြာခရီးသြား၍ ပင္ပန္းေသာ္လည္း စိတ္မပ်က္။ ႀကိဳးစား၍ အသက္လြတ္ေသာေၾကာင့္ အားေလ်ာ့ျခင္းမရွိ။

၁၁ သင္သည္သစၥာပ်က္သည္တုိင္ေအာင္င္း၊ ငါ့ကုိေမ့ေလ်ာ့၍ သတိမျပဳဘဲ ေနသည္တုိင္ေအာင္င္း၊ အဘယ္သူကုိေၾကာက္ရြံ႔သနည္း။ ငါသည္ေရွးကာလမွစ၍ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနေသာေၾကာင့္၊ သင္သည္ငါ့ကုိ မေၾကာက္ဘဲေနသည္မဟုတ္ေလာ။

၁၂ သင္၏ကုသုိလ္ႏွင့္၊ သင္ျပဳေသာအမႈတုိ႔ကုိ ငါေဘာ္ျပမည္။

၁၃ ထုိသုိ႔ေသာ အမႈသည္အက်ဳိးကုိ မေပးႏုိင္။ သင္သည္ ေအာ္ဟစ္ေသာအခါ၊ သင္၏အလုံးအရင္း တုိ႔သည္ ကယ္ႏႈတ္ၾကေစ။ ေလသည္သူတုိ႔ကုိ တုိက္သြားလိမ့္မည္။ ေလတမႈတ္ႏွင့္ လြင့္ၾကလိမ့္မည္၊။ ငါ့ကုိကုိးစား ေသာ သူမူကား၊ ျပည္ေတာ္ကုိပုိင္၍၊ ငါ၏သန္႔ရွင္းေသာ ေတာင္ကို အေမြခံရလိမ့္မည္။

၁၄ ထုိအခါေျမကုိဖုိ႔ၾက။ ေျမကုိဖုိၾက။ လမ္းကုိျပင္ၾက။ ငါ့လူတုိ႔၏ လမ္းခရီး၌အဆီးအတားမရွိေစႏွင့္ဟု ငါေျပာ ဆုိရ၏။

၁၅ အေၾကာင္းမူကား၊ သန္႔ရွင္းျခင္းဟုနာမရွိေတာ္မူထေသာ၊ အနႏၱကာလတည္းဟူေသာ ဘုံဗိမာန္၌စံေတာ္ မူထေသာ၊ အထြဋိ္အျမတ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ဘုရားမိန္႔ေတာ္မူသည္ကား၊ ငါသည္ ျမင့္ျမတ္သန္႔ရွင္းေသာအရပ္၌ ေန၏။ စိတ္ႏွိမ့္ခ်ေသာသူႏွင့္၊ ႏွလုံးေၾကကြဲေသာ သူတုိ႔၏ စိတ္ဝိညာဥ္အသက္ရွင္ ေစျခင္းငွါ၊ ေၾကကြဲႏွိမ့္ခ်ေသာစိတ္ သေဘာရွိေသာသူတုိ႔၌လည္း ငါေန၏။

၁၆ ငါသည္ အစဥ္မျပတ္တရား ေတြ႔မည္မဟုတ္။ အစဥ္မျပတ္ အမ်က္ထြက္မည္ မဟုတ္။ ထုိသုိ႔ဟုတ္လွ်င္၊ အသက္သည္ငါ့ေရွ႔မွာေပ်ာက္၍၊ ငါဖန္ဆင္းေသာ ဝိညာဥ္သည္ ပ်က္စီးျခင္းသုိ႔ ေရာက္လိမ့္ မည္။

၁၇ သူ၏ေလာဘလြန္က်ဴးျခင္း အျပစ္ေၾကာင့္၊ ငါသည္ အမ်က္ထြက္၍ ဒဏ္ခတ္ေလ၏။ အမ်က္ထြက္၍ မ်က္ႏွာ ကုိလႊဲေလ၏၊၊ သူသည္လည္း မိမိအလုိရွိရာလမ္းသုိ႔ လႊဲသြားေလ၏။

၁၈ သူ၏အက်င့္ဓေလ့တုိ႔ကုိ ငါျမင္ၿပီ။ သူ႔ကုိအနာ ေပ်ာက္ေစ၍ လမ္းျပဦးမည္။ သူ႔ကုိင္း၊ သူႏွင့္အတူ စိတ္ၫိႈးငယ္ေသာ သူတုိ႔ကုိင္း၊ ခ်မ္းသာေပးဦးမည္၊၊

၁၉ ငါသည္ႏႈတ္ခမ္းအသီးကို ဖန္ဆင္း၏။ ေဝးေသာသူ၌င္း၊ နီးေသာသူ၌င္း ၿငိမ္ သက္ျခင္းျဖစ္ေစ၊ သူ၏အနာကုိ ငါေပ်ာက္ေစမည္ဟု ထာဝရဘုရားမိန္႔ေတာ္မူ၏။

၂၀ မတရားေသာ သူတုိ႔မူကား၊ မၿငိမ္ႏုိင္ဘဲ လႈပ္ရွား၍၊ ရႊံ႔ႏွင့္အမႈိက္ကုိပက္ေသာ ပင္လယ္ေရႏွင့္ တူၾက၏။

၂၁ မတရားေသာသူတုိ႔၌ ၿငိမ္သက္ျခင္းမရွိ ဟု ငါ၏ဘုရားသခင္မိန္႔ေတာ္မူ၏၊၊