ဗ်ာဒိတ္က်မ္း အခန္းၾကီး ၆
၁ သိုးသငယ္သည္ တံဆိပ္ခုနစ္ခ်က္တြင္ တခ်က္ကိုဖြင့္ေသာအခါ ငါၾကည့္လွ်င္၊ မုိဃ္းႀကိဳးသံျမည္ သကဲ့သုိ႔၊ သတၱဝါေလးပါးတြင္ တပါးက၊ လာ၍ၾကည့္ေလာ့ဟုဆိုသည္ကို ငါၾကား၏။
၂ ထုိအခါ ငါၾကည့္လွ်င္၊ ျမင္းျဖဴတစီးရွိ၏။ ျမင္းစီးေသာသူသည္ ေလးကိုကိုင္၏။ သူ၌သရဖူကုိေပးေတာ္မူ၏။ ေအာင္ျမင္လ်က္၎၊  ေအာင္ျမင္ျခင္းငွါ ၎ ထြက္သြား၏။
၃ ဒုတိယတံဆိပ္ကုိဖြင့္ေသာအခါ၊ ဒုတိယသတၱဝါက၊ လာ၍ၾကည့္ေလာ့ဟုဆုိသည္ကုိ ငါၾကား၏။
၄ ထုိအခါ ျမင္းနီတစီးထြက္၍၊ စီးေသာသူသည္ ၿငိမ္ဝပ္ျခင္းကိုေျမႀကီးက ရုပ္သိမ္းျခင္းငွါ၎၊ ေျမႀကီးသားတို႔ကို အခ်င္းခ်င္းအ ေသသတ္ေစျခင္းငွါ၎ အခြင့္ရ၏။ သူ၌ထားႀကီးကိုေပးေတာ္မူ၏။
၅ တတိယတံဆိပ္ကုိဖြင့္ေသာအခါ၊ တတိယသတၱဝါက၊ လာ၍ၾကည့္ေလာ့ဟု ဆိုသည္ကို ငါၾကား၏။ ထိုအခါ ငါၾကည့္လွ်င္၊ ျမင္းနက္တစီးရွိ၏။ ျမင္းစီးေသာသူ သည္ ခ်ိန္ခြင္ကိုကိုင္၏။
၆ သတၱဝါေလးပါးအလယ္၌ ေျပာသံဟူမူကား၊ ေဒနာရိတျပားႏွင့္ ဂ်ဳံဆန္တခြက္ကိုရ၏။ မုေယာဆန္သံုးခြက္ကိုရ၏။ ဆီႏွင့္ စပ်စ္ရည္ကိုမပ်က္ေစႏွင့္ ဟုဆိုသည္ကိုငါၾကား၏။
၇ စတုတၱတံဆိပ္ကို ဖြင့္ေသာအခါ၊ စတုတၱသတၱဝါက၊ လာ၍ၾကည့္ေလာ့ဟု ဆုိသည္ကိုငါၾကား၏။
၈ ထုိအခါ ငါၾကည့္လွ်င္၊ ျမင္းမဲြတစီးရွိ၏။ ျမင္းစီးေသာသူသည္ မရဏာဟူေသာ အမည္ရွိ၏။ မရဏာႏုိင္ငံသည္ ထုိသူေနာက္ သို႔လုိက္ေလ၏။ သူသည္ ေျမႀကီးေလးစိတ္တစိတ္ကို  အစိုးရ၍ ထားေဘး၊ မြတ္သိပ္ျခင္းေဘး၊ နာ၍ေသေဘး၊ ေျမသားရဲေဘးအားျဖင့္ သတ္ပိုင္ေသာအခြင့္ကိုရ၏။
၉ ပဥၥမတံဆိပ္ကို ဖြင့္ေသာအခါ၊ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေၾကာင္း၎၊ မိမိတို႔သက္ေသခံခ်က္ ေၾကာင္း၎၊ အေသသတ္ျခင္းကိုခံရေသာသူတို႔၏ ဝိညာဥ္မ်ားကို ယဇ္ပလႅင္ေအာက္၌ ငါျမင္၏။
၁၀ သူတို႔ကလည္း၊ သန္႔ရွင္းဟုတ္မွန္၍ အစိုးပိုင္ေတာ္မူေသာ အရွင္၊ ေျမေပၚမွာ ေနေသာသူတို႔သည္ ငါတို႔အေသြးကိုသြန္းၾကေသာ အျပစ္ႏွင့္ အေလ်ာက္ဒဏ္မေပးဘဲ အဘယ္မွ်ေလာက္ ကာလပတ္လံုး ေနေတာ္မူမည္နည္းဟု ႀကီးေသာအသံႏွင့္ ေၾကြးေၾကာ္ၾက၏။
၁၁ ထုိသူတို႔၌ျဖဴေသာဝတ္လံုကိုေပးေတာ္မူ၏။ သူတို႔နည္းတူအေသသတ္ျခင္းကို ခံရလတံ့ေသာ မိမိလုပ္ေဘာ္ေဆာင္ဘက္ ညီအစ္ကိုတို႔သည္ျပည့္စံုျခင္းသုိ႔ မေရာက္မွီ၊ ခဏၿငိမ္သက္စြာေနရၾကဦးမည္ဟု သူတို႔အား မိန္႔ေတာ္မူ၏။
၁၂ ဆဌမတံဆိပ္ကိုဖြင့္ေသာအခါ ငါၾကည့္လွ်င္၊ ႀကီးစြာေသာ ေျမလႈပ္ျခင္းျဖစ္၏။ ေနသည္ အေမြးျဖင့္ရက္ေသာ အဝတ္ၾကမ္းကဲ့သို႔ မည္း၏။ လအလံုးသည္အေသြးကဲ့သို႔ျဖစ္၏။
၁၃ သေဘၤာသဖန္းပင္ကို ျပင္းစြာေသာေလတိုက္လွ်င္၊ အခ်ိန္မတန္ေသာအသီးေၾကြသကဲ့သို႔၊ ေကာင္းကင္ၾကယ္တို႔သည္ ေျမေပၚသို႔ က်ၾက၏။
၁၄ မိုဃ္းေကာင္ကင္သည္ စာေစာင္လိပ္သကဲ့သို႔ လြင့္သြား၏။ ေတာင္မ်ား၊ ကြၽန္းမ်ားအေပါင္း တို႔သည္ မိမိတို႔ေနရာ အရပ္မွေရြ႔ၾက၏။
၁၅ ေလာကီ ဘုရင္၊ မွဴးမတ္၊ စစ္သူႀကီး၊ သူေဌး၊ သူၾကြယ္၊ ခြန္အားႀကီးေသာသူမွစ၍ ကြၽန္မ်ား၊ လူလြတ္မ်ားအေပါင္းတို႔သည္ ေျမတြင္း၌၎၊ ေတာင္ေပၚမွာရွိေသာ ေက်ာက္မ်ား၌၎၊ ပုန္းေရွာင္လ်က္ေန၍၊ ထုိေတာင္မ်ား၊ ေက်ာက္မ်ားတို႔ကို ေခၚလ်က္၊
၁၆ ငါတို႔အေပၚသုိ႔ က်ၾကပါ။ ပလႅင္ေပၚမွာ ထုိင္ေတာ္မူေသာ သူ၏မ်က္ႏွာႏွင့္ သိုးသငယ္၏ အမ်က္ေတာ္  ကိုကြယ္ကာ၍၊ ငါတို႔ကိုဖံုးအပ္ၾကပါ။
၁၇ အမ်က္ေတာ္ထင္ရွားေသာေန႔ႀကီးေရာက္ပါၿပီတကား။ အဘယ္သူသည္ ခံရပ္ႏုိင္ မည္နည္း ဟုေျပာဆိုၾက၏။