တမန္ေတာ္ဝတၳဳ အခန္းၾကီး ၂၇
၁ ထိုအခါ ငါတို႔သည္ ဣတလိျပည္သို႔ သေဘၤာႏွင့္ကူးရမည္အေၾကာင္းကို စီရင္ၿပီးမွ၊ ယုလိအမည္ရွိ ေသာ ၾသဂုတၱဳတပ္ႏွင့္ဆိုင္ေသာတပ္မွဴး၌ ေပါလုမွစ၍ အက်ဥ္းခံေသာအျခားသူတို႔ကို အပ္ၾက၏။
၂ အာျဒမုတၱိ သေဘၤာကိုစီး၍ အာရွိျပည္နားသို႔ေရွာက္သြားမည္အႀကံႏွင့္လႊင့္ၾက၏။ အာရိတၱခုအမည္ရွိေသာ မာေကေဒနိ ျပည္ သက္သာေလာနိတ္ၿမိဳ႔သားသည္ ငါတို႔ႏွင့္ပါ၏။
၃ နက္ျဖန္ေန႔တြင္ ဇိဒုန္ၿမိဳ႔၌ ဆိုက္ၾကၿပီးလွ်င္ ေပါလုသည္ မိမိအေဆြခင္ပြန္းတို႔ထံသို႔သြား၍ သူတို႔၏လုပ္ေကြၽးျပဳစုျခင္းကို ခံရမည္အေၾကာင္း၊ ယုလိသည္ ေက်းဇူးျပဳ၍ အခြင့္ေပးေလ၏။
၄ ထိုမွထြက္၍ ေလမသင့္ေသာေၾကာင့္ ကုပရုကြၽန္းေျမာက္ဘက္နားသို႔ ေလွ်ာက္သြားသျခင့္ ကိလိကိျပည္၊
၅ ပံဖုလိျပည္ႏွင့္စပ္ေသာပင္လယ္ကို ကူး၍၊ လုကိျပည္၊ မုရၿမိဳ႔သို႔ေရာက္ၾက၏။
၆ ထိုၿမိဳ႔၌ ဣတလိ ျပည္သို႔ကူးေသာ အာေလဇၿႏၵိသေဘၤာကို တပ္မွဴးသည္ေတြ႔၍၊ ထိုသေဘၤာထဲသို႔ ငါတို႔ကိုသြင္းထားေလ၏။
၇ ေႏွးေႏွးသာသြား၍ ေန႔ရက္ကာလၾကာေသာအခါ၊ ပင္ပန္းစြာႀကိဳးစား၍ ကနိဒ္ၿမိဳ႔ႏွင့္တည့္တည့္ေရာက္ၿပီးမွ ေလမသင့္ေသာေၾကာင့္ ကေရေတကြၽန္းအေရွ႔ဘက္ သာလမုန္ၿမိဳ႔အနားသို႔ ပင္ပန္းစြာေရွာက္သြား၍၊
၈ လာသဲၿမိဳ႔ ႏွင့္အနီး၊ ကာလုလိမင္းအမည္ရွိေသာ အရပ္သို႔ေရာက္ၾက၏။
၉ ကာလၾကာသည္ရွိေသာ္၊ ႀကီးစြာေသာဥပုသ္ေန႔လြန္၍ ပင္လယ္မကူးသင့္ေသာ လဥတုအခ်ိန္ျဖစ္ သည္ကို ေပါလုသည္ေထာက္၍၊
၁၀ အခ်င္းလူတို႔၊ ယခုမွာပင္လယ္ကူးလွ်င္ သေဘၤာႏွင့္ကုန္မ်ားတို႔သည္ ဆံုးရႈံးသည္သာမက ငါတို႔အသက္ပ်က္စီးရာေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ေရာက္မည္ကို ငါထင္ျမင္သည္ဟု သတိေပး၏။
၁၁ သို႔ေသာ္လည္း၊ တပ္မွဴးသည္ ေပါလုစကားကိုနားမေထာင္ဘဲ တက္မကိုင္စကားႏွင့္ သေဘၤာသူႀကီးစကားကို နားေထာင္၏။
၁၂ ထိုၿမိဳဆိပ္၌ ေဆာင္းကာလပတ္လံုးမေနသင့္ေသာေၾကာင့္ တဖန္လႊင့္ျပန္၍ ဖိနိတ္ၿမိဳ႔ဆိပ္သို႔ မွီႏိုင္လွ်င္၊ ထိုဆိပ္၌ ေဆာင္းကာလကိုလြန္ေစေသာ္ သာ၍ေကာင္းမည္ဟု လူအမ်ားတို႔သည္ ဆိုၾက၏။ ဖိနိတ္ဆိပ္ကား၊ ကေရေတကြၽန္း၌ရွိ၏။ အေနာက္ေျမာက္သို႔၎၊ အေနာက္ေတာင္သို႔၎ မ်က္ႏွာျပဳ၏။
၁၃ ေတာင္ေလသည္ ေျဖးညွင္းစြာလာေသာအခါ၊ ယခုမွီႏိုင္သည္ဟု စိတ္ထင္ႏွင့္လႊင့္၍၊ ကေရေတကြၽန္းနားသို႔ ေရွာက္သြားၾက၏။
၁၄ ကာလမၾကာမျမင့္မွီ ဥရုကလုဒုန္အမည္ရွိေသာ ေလျပင္းမုန္တိုင္းသည္ သေဘၤာကိုတိုက္၍၊
၁၅ တဟုန္တည္း ေဆာင္သြားသျဖင့္၊ သေဘၤာသည္ ထိုေလကိုမခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္၊ ငါတို႔သည္ အားေလ်ာ့၍ ေလတိုက္ရာသို႔ ပါလြင့္ၾက၏။
၁၆ ကေလာေဒကြၽန္းနားမွာ ေျပးစဥ္တြင္၊ သမၺန္ကိုမပ်က္ေစျခင္းငွါ ပင္ပန္းစြာႀကိဳးစား၍၊
၁၇ သေဘၤာ ေပၚသို႔တင္ၿပီးလွ်င္၊ သေဘၤာကို ခိုင္ခံ့ေစျခင္းငွါ ႀကိဳးႏွင့္ပတ္စည္းၾက၏။ ေသာင္ေပၚမွာတင္မည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ ေသာေၾကာင့္ ရြက္ကိုသိမ္းသျဖင့္ ေလတိုက္ရာသို႔ ပါလြင့္ၾက၏။
၁၈ လႈိင္းထအားႀကီးေသာေၾကာင့္ အလြန္တုန္ လႈပ္၍ နက္ျဖန္ေန႔၌ ဝန္ကိုထုတ္ပစ္ၾက၏။
၁၉ သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ သေဘၤာတန္ဆာမ်ားကို ကိုယ္လက္ႏွင့္ ကိုင္ယူ၍ ပစ္လိုက္ၾက၏။
၂၀ ေန၊ လ၊ ၾကယ္နကၡတ္တို႔ကို တာရွည္စြာမျမင္ရ၍ မိုဃ္းသက္မုန္တိုင္းအားႀကီးေသးသျဖင့္၊ ကယ္တင္ျခင္းသို႔ ေရာက္မည္ဟုေမွ်ာ္လင့္စရာ အခြင့္အလ်င္းမရွိ။
၂၁ အစာကိုမစားဘဲ ၾကာျမင့္စြာေနၾကၿပီးမွ၊ ေပါလုသည္ ထိုသူတို႔၏အလယ္၌ထ၍၊ အခ်င္းလူတို႔၊ ငါ့စကားကိုနားေထာင္၍ ကေရေတကြၽန္းမွ မလႊင့္ဘဲေနလွ်င္ ဤပ်က္ဆီးဆံုးရံႈးျခင္းႏွင့္ကင္းလြတ္ရၾက၏။
၂၂ ယခုတြင္ စိတ္သက္သာျခင္းရွိၾကေလာ့။ အေၾကာင္းမူကား၊ သေဘၤာဆံုးျခင္းမွတပါး သင္တို႔တြင္ အဘယ္သူမွ်အသက္ မဆံုးရ။
၂၃ အဘယ္အေၾကာင့္နည္းဟူမူကား၊ ငါ့ကိုပိုင္္ေတာ္မူ၍၊ ငါကိုးကြယ္ေသာဘုရားသခင္၏ ေကာင္းကင္ တမန္သည္ ယေန႔ညဥ့္တြင္ ငါ့အနားမွာေပၚလာလ်က္၊
၂၄ ေပါလု၊ သင္သည္မစိုးရိမ္ႏွင့္။ ကဲသာဘုရင္ေရွ႔သို႔ ေရာက္ရမည္။ သင္ႏွင့္အတူ ပင္လယ္ကူးေသာသူအေပါင္းတို႔ကို ဘုရားသင္သည္ သင့္အားေပးေတာ္မူၿပီဟု ဆို၏။
၂၅ ထိုေၾကာင့္အခ်င္းလူတို႔၊ သက္သာျခင္းရွိၾကေလာ့။ ငါ့အားမိန္႔ေတာ္မူသည္အတိုင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ငါသည္ဘုရားသခင္ကိုအမွီျပဳ၍ ယံုျခင္းရွိ၏။
၂၆ သို႔ေသာ္လည္း တစံုတခုေသာကြၽန္းေပၚမွာ သေဘၤာတင္၍ ပ်က္ရမည္ဟုေပါလုဆို၏။
၂၇ တဆယ္ေလးရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔ညဥ့္ေရာက္ေသာအခါ၊ ငါတို႔သည္ အာၿဒိပင္လယ္တြင္ အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ လူးလာသြားၾကစဥ္၊ သန္းေခါင္အခ်ိန္၌ တစံုတခုေသာကမ္းအနီးသို႔ ေရာက္လုသည္ဟု သေဘၤာသားတို႔သည္ ထင္မွတ္သျဖင့္၊
၂၈ ေရကိုစမ္းလွ်င္ အလံႏွစ္ဆယ္ရွိသည္ကိုေတြ႔ၾက၏။ ထိုမွစိုးစည္းလြန္ ျပန္လွ်င္၊ တဖန္ေရကိုစမ္း၍ တဆယ္ငါးလံရွိသည္ကိုေတြ႔ၾက၏။
၂၉ ေက်ာက္ကိုတိုက္မိမည္စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ သေဘၤာပဲ့မွ ေက်ာက္စူးေလးလက္ကိုခ်၍ မိုဃ္းလင္းပါေစဟု ဆုေတာင္းၾက၏။
၃၀ သေဘၤာသားတို႔သည္ သေဘၤာကိုစြန္႔သြားမည္ဟု အႀကံရွိသည္ႏွင့္ သေဘၤာဦးကိုသြား၍ ေက်ာက္စူးခ်ဟန္ျပဳလ်က္ သမၺန္ကိုေလ်ာ့စဥ္တြင္၊
၃၁ ေပါလုက၊ ဤသူတို႔သည္ သေဘၤာေပၚ၌မေနလွ်င္ သင္တို႔သည္ခ်မ္းသာမရႏိုင္ၾကဟု တပ္မွဴးမွစ၍ စစ္သူရဲတို႔အားဆို၏။
၃၂ ထိုအခါ စစ္သူရဲတို႔သည္ သမၺန္ႀကိဳးကိုခုတ္ျဖတ္၍ ခ်လိုက္ၾက၏။
၃၃ မိုဃ္းလင္းလုေသာအခါ အစာကိုစားေစျခင္းငွါ ေပါလုသည္ လူအေပါင္းတို႔ကိုတိုက္တြန္းလ်က္၊ သင္တို႔သည္ တဆယ္ေလးရက္ပတ္လံုး ေမွ်ာ္လင့္၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ အစာမစားဘဲ ငတ္မြတ္လ်က္ေနၾက၏။
၃၄ ထိုေၾကာင့္ အစာစားၾကေလာ့။ စားလွ်င္ခ်မ္းသာရျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။
၃၅ သင္တို႔ဆံျခည္တမွ်င္မွ် မပ်က္ဆီးရဟုဆိုၿပီး လွ်င္ ေပါလုသည္ မုန္႔ကိုယူ၍ ထိုသူမ်ားေရွ႔၌ ဘုရားသခင္၏ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းၿပီးမွ မုန္႔ကိုဖဲ့၍စားေလ၏။
၃၆ ထိုသူအေပါင္းတို႔သည္လည္း စိတ္သက္သာျခင္းရွိ၍ အစာကိုစားၾက၏။
၃၇ ထိုသေဘၤာ၌ပါေသာ သူမ်ားတို႔သည္ အေရအတြက္အားျဖင့္ ႏွစ္ရာခုႏွစ္က်ိပ္ေျခာက္ေယာက္ရွိသတည္း။
၃၈ ၀စြာစားၿပီးမွ ဆန္စပါးကို ပင္လယ္ထဲသို႔ ပစ္ခ်၍သေဘၤာကို ေပါ့ေစၾက၏။
၃၉ မိုဃ္းလင္းေသာအခါ ထိုအရပ္ကိုမသိေသာ္လည္း၊ ေထာင့္ေကြ႔တခု၌ သေဘၤာဆိပ္ရွိသည္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္၊ သေဘၤာကိုအထဲသို႔သြင္းႏိုင္လွ်င္၊ သြင္းမည္ဟုအႀကံရွိၾက၏။
၄၀ ေက်ာက္ဆူးတို႔ကိုလႊတ္၍ ပင္လယ္ထဲသို႔ခ်လိုက္ၿပီးမွ တက္မတို႔ကိုဆိုင္းေသာႀကိဳးမ်ားကိုျဖည္၍ ရြက္ကိုေလ၌ျဖန္ဖြင့္လ်က္ ကမ္းနားသို႔ တိုက္သြားၾက၏။
၄၁ ေရဆိုင္ရာသို႔ေရာက္လွ်င္ သေဘၤာကို ေသာင္ေပၚမွာတင္ေစ၍ ဦးမလႈပ္ဘဲေနသျဖင့္၊ ပဲ့ကို လႈိင္းတံပိုးရိုက္ေသာေၾကာင့္ က်ိဳး၏။
၄၂ ထိုအခါ အက်ဥ္းခံေသာသူတို႔သည္ ကုန္းသို႔ကူး၍ ေျပးမည္ကိုစိုးရိမ္ ေသာေၾကာင့္ စစ္သူရဲတို႔သည္ သတ္မည္ဟုအႀကံရွိၾက၏။
၄၃ တပ္မွဴးသည္ ေပါလုကိုခ်မ္းသာေစျခင္းငွါ အလိုရွိသျဖင့္၊ စစ္သူရဲတို႔၏အႀကံကို ျမစ္တား၍ ကူးႏိုင္ေသာသူတို႔သည္ အရင္ဆင္း၍ ကုန္းသို႔သြားေစျခင္းငွါ၎၊
၄၄ ၾကြင္းေသာသူတို႔သည္ ပ်ဥ္ျပားမွစ၍ သေဘၤာတန္ဆာမ်ားကို စီးေစျခင္းငွါ၎၊ စီရင္ေလ၏။ ထိုသို႔လူအေပါင္း တို႔သည္ ေဘးႏွင့္လြတ္၍ ကုန္းေပၚသို႔ေရာက္ၾက၏။