ရွင္မာကုခရစ္ဝင္ အခန္းၾကီး ၆
၁ ထိုအရပ္မွၾကြ၍ တပည့္ေတာ္တို႔သည္ လုိက္ၾကသျဖင့္ မိမိၿမိဳ႔သို႔ေရာက္ေတာ္မူ၏။
၂ ဥပုသ္ေန႔ ေရာက္လွ်င္ တရားစရပ္၌ ဆံုးမၾသဝါဒေပးေတာ္မူ၏။ လူမ်ားတို႔သည္ ၾကားနာရလွ်င္ မိန္းေမာေတြေဝျခင္းသို႔ ေရာက္၍၊ ဤသူသည္ ဤအရာတို႔ကိုအဘယ္မွာရသနည္း။ သူရေသာပညာကား အဘယ္ပညာနည္း။ ဤမွ်ေလာက္ေသာ တန္ခိုးမ်ားကို အဘယ္သို႔ျပႏိုင္သနည္း။
၃ သူသည္ လက္သမားမဟုတ္ေလာ။ မာရိ၏ သားမဟုတ္ေလာ။ ယာကုပ္၊ ေယာေသ၊ ယုဒ၊ ရွိမုန္တို႔၏ အစ္ကိုမဟုတ္ေလာ။ သူ႔ႏွမမ်ားသည္လည္း ငါတို႔ႏွင့္ အနီးအပါးေနၾကသည္ မဟုတ္ေလာဟု ေျပာဆိုလ်က္ ေစတနာစိတ္ပ်က္ၾက၏။
၄ ေယရႈကလည္း၊ ပေရာဖက္သည္ မိမိၿမိဳ႔၊ မိမိအေဆြေနရာ၊ မိမိအိမ္မွတပါး အျခားေသာအရပ္၌ အသေရရွိသည္ဟု ထိုသူတို႔အားမိန္႔ေတာ္မူ၏။
၅ မက်န္းမာေသာ သူအခ်ိဳ႔တို႔အေပၚမွာ လက္ေတာ္ကိုတင္၍ အနာကိုၿငိမ္းေစျခင္းမွတပါး အဘယ္တန္ခိုးေတာ္ကိုမွ် ထိုအရပ္၌ ျပေတာ္မမူႏိုင္။
၆ ထိုသူတို႔သည္ မယံုၾကည္ၾကသည္ကို အံ့ၾသျခင္းရွိေတာ္မူ၏။ ပတ္လည္၌ရွိေသာ ၿမိဳ႔ရြာမ်ားသို႔ ေဒသစာရီလွည့္လည္၍ ဆံုးမၾသဝါဒေပးေတာ္မူ၏။
၇ တက်ိပ္ႏွစ္ပါးေသာတပည့္ေတာ္တို႔ကို ေခၚေတာ္မူၿပီးမွ၊ ညစ္ညဴးေသာနတ္တို႔ကို ႏိုင္ေစျခင္းငွါ အခြင့္ေပးလ်က္၊ ႏွစ္ေယာက္စီႏွစ္ေယာက္စီေစလႊတ္ေတာ္မူ၍၊
၈ သင္တို႔သည္ေတာင္ေဝးတခုမွတပါး လမ္းခရီးဘို႔ အဘယ္အရာကိုမွ် မယူၾကႏွင့္။ လြယ္အိတ္ႏွင့္မုန္႔မွစ၍ ခါးပန္း၌ေၾကးေငြကို မယူၾကႏွင့္။
၉ ေျခနင္းကိုစီးၾကေလာ့။ အက်ႌႏွစ္ထပ္မဝတ္ၾကႏွင့္ဟု မွာထားေတာ္မူ၏။
၁၀ ထိုမွတပါး၊ သင္တို႔သည္ မည္သည္အိမ္သို႔ဝင္လွ်င္၊ ထိုအိမ္တြင္ ထိုအရပ္မွ မထြက္မသြားမွီတိုင္ေအာင္ေနၾကေလာ့။
၁၁ အၾကင္သူတို႔သည္ သင္တို႔ကိုလက္မခံ၊ သင္တို႔၏စကားကို နားမေထာင္ဘဲေန၏၊ ထိုသူတို႔ေနရာအရပ္မွထြက္သြားစဥ္၊ သူတို႔တဘက္၌ သက္ေသျဖစ္ေစျခင္းငွါ သင္တို႔၏ ေျခဘဝါးမွ ေျမမႈန္႔ကိုခါလိုက္ၾကေလာ့။ ငါအမွန္ဆိုသည္ကား၊ တရားဆံုးျဖတ္ေသာေန႔၌ ထိုၿမိဳ႔သည္ ေသာဒံုၿမိဳ႔ႏွင့္ ေဂါေမာရၿမိဳ႔ထက္ သာ၍ခံရလတံ့ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
၁၂ တပည့္ေတာ္တို႔သည္ ထြက္သြား၍ ေနာင္တတရားကို ေဟာၾက၏။
၁၃ နတ္ဆိုးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ၾက၏။ မက်န္းမမာေသာသူမ်ားတို႔ကို ဆီႏွင့္လူး၍ အနာကိုၿငိမ္းေစၾက၏။
၁၄ ထိုအခါ သိတင္းေတာ္ေက်ာ္ေစာသည္ျဖစ္၍၊ ေဟရုဒ္မင္းႀကီးသည္ ၾကားလွ်င္၊ ဗတၱိဇံ ဆရာေယာဟန္ သည္ ေသျခင္းမွထေျမာက္ေလၿပီ။ ထိုေၾကာင့္ တန္ခိုးမ်ားကိုျပႏိုင္သည္ဟုဆို၏။
၁၅ လူအခ်ိဳ႔က၊ ဤသူသည္ ဧလိယျဖစ္သည္ ဆိုၾက၏။ အခ်ိဳ႔က၊ ေရွးပေရာဖက္ကဲ့သို႔ ပေရာဖက္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾက၏။
၁၆ ေဟရုဒ္သည္ ၾကားလွ်င္၊ ဤသူကား ငါ၏အမိန္႔ႏွင့္ လည္ပင္းကိုျဖတ္ေသာေယာဟန္ျဖစ္၏။ ေသျခင္းမွထေျမာက္ေလၿပီဟု ဆိုေလ၏။
၁၇ အထက္ကေဟရုဒ္သည္ မိမိညီဖိလိပၸဳ၏ ခင္ပြန္း ေဟေရာဒိ ကိုသိမ္းယူသျဖင့္၊ ထိုမိန္းမအေၾကာင္း ေၾကာင့္ ေစလႊတ္၍ေယာဟန္ကို ဘမ္းဆီးၿပီးလွ်င္ ေထာင္ထဲမွာခ်ဳပ္ေႏွာင္ေလ၏။
၁၈ အေၾကာင္းမူကား၊ ေယာဟန္က အရွင္မင္းႀကီးသည္ ညီေတာ္၏ခင္ပြန္းကို မသိမ္းအပ္ဟု ေဟရုဒ္အားဆိုေလၿပီ။
၁၉ ထိုေၾကာင့္၊ ေဟေရာဒိ သည္ ေယာဟန္ကိုရန္ၿငိဳးဖြဲ႔သျဖင့္ သတ္ျခင္းငွါအလိုရွိ၏။
၂၀ သို႔ေသာ္လည္း ေယာဟန္သည္ ေျဖာင့္မတ္သန္႔ရွင္းေသာ သူျဖစ္ေၾကာင္းကို ေဟရုဒ္သည္သိ၍ သူ႔ကိုေၾကာက္ရြံ႔ရိုေသ၏။ သူ႔ကိုလည္း ေစာင့္မ၏။ အမႈအရာမ်ားတို႔၌ သူ၏စကားကိုနားေထာင္၍ ဝမ္းေျမာက္ေသာစိတ္ႏွင့္လည္း နားေထာင္တတ္သည္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ထိုမိန္းမသည္ အခြင့္မရႏိုင္။
၂၁ ထိုေနာက္မွ အဆင္သင့္ေသာအခါ ေဟရုဒ္ကိုဘြားေသာေန႔ရက္၌ ႏွစ္စဥ္ပြဲကိုခံ၍ မႉးမတ္၊ စစ္သူႀကီး၊ ဂါလိလဲျပည္၌ အႀကီးအကဲျဖစ္ေသာသူတို႔ကို ေကြၽးေတာ္မူစဥ္တြင္၊
၂၂ ေဟေရာဒိ ၏သမီးသည္ ဝင္၍ကသျဖင့္၊ ေဟရုဒ္မွစ၍ အေပါင္းအေဘာ္တို႔အား ႏူးညြတ္ေသာစိတ္ကိုျဖစ္ေစ၏။ ထိုအခါမင္းႀကီးက၊ သင္သည္အလိုရွိ သမွ်ကိုေတာင္းေလာ့၊ ငါေပးမည္ဟု ထိုမိန္းမငယ္အားဆိုေလ၏။
၂၃ တဖန္လည္း၊ သင္ေတာင္းသမွ်ကို ငါ့ႏိုင္ငံတဝက္တိုင္ေအာင္ ငါေပးမည္ဟု က်ိန္ဆိုေလ၏။
၂၄ ထိုမိန္းမငယ္သည္ ထြက္၍အဘယ္အရာကို ေတာင္းရမည္နည္းဟု သူ၏အမိကိုေမးလွ်င္ အမိက၊ ဗတၱိဇံ ဆရာေယာဟန္၏ ဦးေခါင္းကိုေတာင္းေလာ့ဟု ျပန္ဆိုေသာ္၊
၂၅ ခ်က္ျခင္းမိန္းမငယ္သည္ မင္းႀကီးထံသို႔ အလ်င္တေဆာဝင္၍၊ ဗတၱိဇံ ဆရာေဟာဟန္၏ဦးေခါင္းကို ဤလင္ပန္း၌ အလ်င္အျမန္ေပးေတာ္မူေစျခင္းငွါ ကြၽန္မအလိုရွိပါသည္ဟု ေတာင္းေလွ်ာက္၏။
၂၆ မင္းႀကီးသည္ အလြန္ဝမ္းနည္းျခင္းရွိေသာ္လည္း၊ က်ိန္ဆိုျခင္းကို၎၊ အေပါင္းအေဘာ္တို႔၏မ်က္ႏွာကို၎၊ ေထာက္ေသာ ေၾကာင့္၊ ထိုမိန္းမငယ္ကိုမျငင္းမပယ္လို၍၊
၂၇ ဦးေခါင္းကိုယူခဲ့ဟု အမိန္႔ေတာ္ရွိလ်က္ လူေစာင့္တေယာက္ကို ခ်က္ျခင္း ေစလႊတ္လွ်င္၊ လူေစာင့္သည္သြား၍ ေယာဟန္၏လည္ပင္းကိုေထာင္ထဲမွာျဖတ္ေလ၏။
၂၈ ဦးေခါင္းကို လင္ပန္း၌ ေဆာင္ခဲ့၍ ထိုမိန္းမငယ္အားေပးၿပီးမွ မိန္းမငယ္သည္လည္း သူ႔အမိကိုေပးေလ၏။
၂၉ ေယာဟန္၏ တပည့္ တို႔သည္လည္း ၾကားေသာအခါလာ၍ အေလာင္းကိုေဆာင္သြားၿပီးလွ်င္ သခ်ႋဳင္းတြင္း၌ထားၾက၏။
၃၀ တမန္ေတာ္တို႔သည္ ေယရႈထံေတာ္၌စုေဝး၍၊ မိမိတို႔ျပဳသမွ် သြန္သင္သမွ်တို႔ကို ၾကားေလွ်ာက္ၾက၏။
၃၁ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း၊ ေတာ၌ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္သို႔လာၾက။ ခဏအားျဖည့္၍ ၿငိမ္သက္စြာေနၾကဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ အေၾကာင္းမူကား၊ လူမ်ားသြားလာၾကသည္ျဖစ္၍ တမန္ေတာ္တို႔သည္ အစာစားျခင္းငွါမွ် မအားႏိုင္ၾက။
၃၂ ထိုေၾကာင့္၊ ေလွစီး၍ ေတာ၌ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္သို႔သြားၾက၏။
၃၃ သြားၾကသည္ကို လူမ်ားတို႔သည္ျမင္၍ ကိုယ္ေတာ္ျဖစ္ သည္ကိုသိလွ်င္၊ အၿမိဳ႔ၿမိဳ႔အရြာရြာတို႔မွထြက္၍ ထိုအရပ္သို႔ ကုန္းေၾကာင္း ေျပးသြားသျဖင့္၊ တမန္ေတာ္တို႔ အရင္ေရာက္၍ အထံေတာ္၌စုေဝးၾက၏။
၃၄ ေယရႈသည္ ထြက္ၾကြ၍ လူမ်ားအေပါင္းတို႔ကို ေတြ႔ျမင္ေတာ္မူလွ်င္၊ ထိုသူတို႔သည္ ထိန္းသူမရွိ၊ ပစ္ထားေသာသိုးကဲ့သို႔ ျဖစ္ၾကသည္ကို သနားျခင္းစိတ္ေတာ္ရွိ၍ မ်ားစြာေသာ ဆံုးမၾသဝါဒကို ေပးေတာ္မူ၏။
၃၅ မိုဃ္းခ်ဳပ္ေသာအခါ တပည့္ေတာ္တို႔သည္ ခ်ဥ္းကပ္၍၊ ဤအရပ္သည္ ေတာအရပ္ျဖစ္ပါ၏။ မိုဃ္းလည္းခ်ဳပ္ပါၿပီ။
၃၆ လူမ်ားတို႔သည္ ပတ္ဝန္းက်င္ရြာဇနပုဒ္သို႔ သြား၍စားစရာကိုဝယ္ေစျခင္းငွါ အခြင့္ေပးေတာ္မူပါ။ သူတို႔၌စားစရာမရွိပါဟု ေလွ်ာက္ၾကလွ်င္၊
၃၇ ကိုယ္ေတာ္က၊ သူတို႔စားစရာဘို႔ သင္တို႔ ေပးၾကေလာ့ဟု ျပန္ေျပာေတာ္မူ၏။ တပည့္ေတာ္တို႔ကလည္း၊ အကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္သြား၍ ေဒနာရိအျပားႏွစ္ရာႏွင့္ မုန္႔ကိုဝယ္ၿပီးလွ်င္ သူတို႔အားစားစရာဘို႔ ေပးရပါအံ့ေလာဟု ေလွ်ာက္ၾက၏။
၃၈ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း၊ သင္တို႔၌ မုန္႔ဘယ္ႏွစ္လံုး ရွိသနည္း။ သြား၍ၾကည့္ရႈၾကဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္အတိုင္းသူတို႔သည္ သိၿပီးမွ၊ မုန္႔ငါးလံုးႏွင့္ ငါးႏွစ္ေကာင္ရွိပါသည္ဟု ေလွ်ာက္ၾကျပန္၏။
၃၉ ထိုအခါ လူအေပါင္းတို႔ကို ျမက္စိမ္းေပၚမွာ အစုစုေလ်ာင္းၾကေစဟု အမိန္႔ေတာ္ရွိ၏။
၄၀ သူတို႔သည္ တရာတစု၊ ငါးဆယ္တစု၊ အစုစုေလ်ာင္းၾကလွ်င္၊
၄၁ ကိုယ္ေတာ္သည္ မုန္႔ငါးလံုးႏွင့္ ငါးႏွစ္ေကာင္ကိုယူ၍၊ ေကာင္းကင္သို႔ၾကည့္ေမွ်ာ္လ်က္ ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းၿပီးမွ မုန္႔ကိုဖဲ့၍ လူမ်ားတို႔ေရွ႔၌ ထည့္ေစျခင္းငွါ တပည့္ေတာ္တို႔အား ေပးေတာ္မူ၏။ ငါးႏွစ္ေကာင္ကိုလည္း လူအေပါင္းတို႔အား ေဝငွေတာ္မူ၏။
၄၂ လူအေပါင္း တို႔သည္ စား၍ဝၾကၿပီးမွ၊
၄၃ မုန္႔ႏွင့္ငါးအက်ိဳးအပဲ့ကို ေကာက္သိမ္း၍ တဆယ္ႏွစ္ေတာင္း၊ အျပည့္ရၾက၏။ မုန္႔ကိုစားေသာသူ ေယာက္်ားအေရအတြက္ကား၊ လူငါးေထာင္မွ်ေလာက္ရွိသတည္း။
၄၄ စည္းေဝးေသာသူတို႔ကို လႊတ္ေတာ္မူစဥ္တြင္ တပည့္ေတာ္တို႔ကို ေလွစီးေစ၍ ကမ္းတဘက္ ဗက္ဇဲဒၿမိဳ႔သို႔ အရင္ကူးေစေတာ္မူ၏။
၄၅ စည္းေဝးေသာသူတို႔ကို လႊတ္ၿပီးမွ ဆုေတာင္းပဌနာျပဳအံ့ေသာငွါ ေတာင္ေပၚသို႔ၾကြ ေတာ္မူ၏။
၄၆ ညအခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ေလွသည္အိုင္အလယ္၌ရွိ၏။ ကိုယ္ေတာ္သည္ ကုန္းေပၚမွတေယာက္တည္း ရွိေနေတာ္မူ၏။
၄၇ ေလမသင့္ေသာေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္တို႔သည္ တက္ခတ္၍ ပင္ပန္းၾကသည္ကို ျမင္ေတာ္မူ၏။ ညသံုးခ်က္တီးေက်ာ္အခ်ိန္၌ အိုင္ေပၚမွစက္ေတာ္ျဖန္႔လ်က္၊ သူတို႔ရွိရာသို႔ ၾကြ၌ အနားမွာေရွာက္သြား မည္ျပဳေတာ္မူ၏။
၄၈ ထိုသို႔အိုင္ေပၚမွာစက္ေတာ္ျဖန္႔၍ ၾကြေတာ္မူသည္ကို သူတို႔သည္ ျမင္လွ်င္၊ ဖုတ္တေစၦျဖစ္သည္ဟု စိတ္ထင္ႏွင့္ေအာ္ဟစ္ၾက၏။
၄၉ ထိုသူအေပါင္းတို႔သည္ ကိုယ္ေတာ္ကိုျမင္၍ ထိတ္လန္႔ျခင္း သို႔ေရာက္ၾက၏။ ကိုယ္ေတာ္သည္ ခ်က္ျခင္းႏႈတ္ဆက္၍၊ တည္ၾကည္ေသာစိတ္ရွိၾကေလာ့။ ငါပင္ျဖစ္သည္၊ မေၾကာက္လန္႔ၾကႏွင့္ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
၅၀ ေလွေပၚ၌ သူတို႔ရွိရာသို႔တက္ေတာ္မူလွ်င္ ေလသည္ ၿငိမ္ေလ၏။ ထိုသူတို႔သည္ အတိုင္းထက္အလြန္ မိန္းေမာေတြေဝအံ့ၾသျခင္းသို႔ ေရာက္ၾက၏။
၅၁ အေၾကာင္းမူကား၊ သူတို႔စိတ္ႏွလံုးမိုက္သည္ျဖစ္၍ မုန္႔၌ျပေသာတန္ခိုးေတာ္ကို ပမာဏမျပဳၾက။
၅၂ ကမ္းတဘက္သို႔ကူးလွ်င္၊ ဂေနၤသရက္နယ္သို႔ ေရာက္၍ေလွကိုဆိုက္ၾက၏။
၅၃ ေလွမွဆင္းေသာအခါ လူမ်ားတို႔သည္ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ခ်က္ျခင္းမွတ္မိလွ်င္၊
၅၄ ပတ္ဝန္းက်င္အရပ္၌ ရွိသမွ်သို႔ေျပးသြား၍ မည္သည္ အရပ္၌ ရွိေတာ္မူသည္ဟု ၾကားလွ်င္၊ ထိုအရပ္သို႔ လူနာမ်ားကို အိပ္ရာႏွင့္ေဆာင္ခဲ့ၾက၏။
၅၅ ၿမိဳ႔ရြာဇနပုဒ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူရာ၌ မက်န္းမမာေသာသူတို႔ကို လမ္းနားမွာထား၍ အဝတ္ေတာ္၏ပန္းပြားကိုမွ် တို႔ရပါမည္ အေၾကာင္း အခြင့္ေတာင္းၾက၏။ တို႔သမွ်ေသာသူတို႔သည္လည္း ခ်မ္းသာရၾက၏။