ေရာမၾသဝါဒစာ အခန္းၾကီး ၇
၁ ပညတ္တရားကိုသိေသာညီအစ္ကိုတို႔၊ ပညတ္တရားသည္ လူကိုအသက္ထက္ဆံုး မွ်သာပုိင္သည္ ကို မသိၾကသေလာ။
၂ ဥပမာကား၊ လင္ရွိေသာမိန္းမသည္ လင္မေသမွီတိုင္ေအာင္၊ ပညတ္တရားအားျဖင့္ လင္၌ခ်ည္ေႏွာင္လ်က္ရွိ၏။ လင္ေသလွ်င္မူကား လင္ဝတ္ႏွင့္လြတ္၏။
၃ ထုိေၾကာင့္၊ မိမိလင္မေသမွီအျခား ေသာသူ ၏မယားျဖစ္လွ်င္၊ ေမ်ာက္မထားေသာမိန္းမဟု ေခၚထုိက္၏။ လင္ေသလွ်င္မူကား၊ ထုိတရား ႏွင့္လြတ္သည္ျဖစ္၍၊ အျခားေသာသူ၏ မယားျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ေမ်ာက္မထားေသာမိန္းမဟု ေခၚစရာ အေၾကာင္းမရွိ၊
၄ ထုိနည္းတူ၊ ငါ့ညီအစ္ကိုတို႔၊ သင္တို႔သည္ အျခားေသာသူတည္းဟူေသာ၊ ေသျခင္းမွထ ေျမာက္ေတာ္မူေသာသူ၏မယားျဖစ္၍၊ ဘုရားသခင္၏အလုိေတာ္ႏွင့္ အညီတိုးပြါးမည္အေၾကာင္း၊ ခရစ္ေတာ္ ၏ကိုယ္ခႏၶာအားျဖင့္ေသ၍ပညတ္တရားႏွင့္ ကြာၾက၏။
၅ ငါတို႔သည္ဇာတိပကတိ၌ က်င္လည္ေသာအခါ၊ အျပစ္ႏွင့္စပ္ဆုိင္ေသာစိတ္တို႔သည္ ပညတ္တရား အားျဖင့္၊ ေပါက္၍ေသျခင္းတရား၏ အလုိႏွင့္အညီ တိုးပြါးမည္အေၾကာင္း၊ ငါတို႔၏ ကိုယ္အဂၤါမ်ား၌ ျပဳျပင္ၾက၏။
၆ ယခုမူကား၊ က်မ္းစာ၌ပါေသာ တရား ေဟာင္းကို မမွီဘဲ၊ ဝိညာဥ္ေတာ္တရားသစ္ကိုမွီ၍ အမႈေဆာင္ရြက္ျခင္းအလိုငွါ၊ ငါတို႔သည္ ေသသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာပညတ္တရား၏ လက္မွလြတ္ျခင္းသို႔ေရာက္ၾကၿပီ။
၇ သို႔ျဖစ္၍ အဘယ္သို႔ေျပာရမည္နည္း။ ပညတ္တရား၌အျပစ္ရွိသေလာ။ အျပစ္မရွိႏုိင္ရာ။ သို႔ရာတြင္ ပညတ္တရားအားျဖင့္သာအျပစ္သေဘာကိုငါသိရ၏၊ အဘယ္သို႔နည္းဟူမူကား၊ ေလာဘစိတ္မရွိ ေစႏွင့္ဟု ပညတ္တရားမဆိုလွ်င္၊ ေလာဘသေဘာကိုငါမသိ။
၈ အျပစ္တရားသည္ပညတ္တရား အားျဖင့္ အခြင့္ရ၍၊ ငါ၌အမ်ဳိးမ်ဳိး ေသာေလာဘတို႔ကိုျဖစ္ေစ၏။ပညတ္တရားမရွိလွ်င္၊ အျပစ္တရားေသ၏။
၉ အထက္ကပညတ္တရားမရွိသျဖင့္၊ ငါသည္အသက္ရွင္၏။ ပညတ္တရားေပၚေသာအခါ အျပစ္တရားသည္ ရွင္ျပန္၏။ ငါလည္းေသ၏။
၁၀ အသက္ရွင္ျခင္းႏွင့္ ဆုိင္ေသာပညတ္တရားသည္ ေသျခင္းႏွင့္ဆုိင္ သည္ကိုေတြ႔ရ၏။
၁၁ အျပစ္တရားသည္ပညတ္တရားအားျဖင့္ အခြင့္ရလွ်င္၊ ငါ့ကိုလွည့္ျဖား၍ ထုိတရားအား ျဖင့္ ငါ့ကိုသတ္ေလ၏။
၁၂ ထုိေၾကာင့္၊ တရားေတာ္သည္ သန္႔ရွင္းျခင္းရွိ၏။ ပညတ္တရားလည္း သန္႔ရွင္းျခင္း၊ ေျဖာင့္မတ္ျခင္း၊ ေကာင္းျမတ္ျခင္းရွိ၏။
၁၃ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ေကာင္းျမတ္ေသာအရာ သည္ ငါ၌ေသျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္သေလာ။ မျဖစ္ႏိုင္ရာ။ အျပစ္တရားသည္ မိမိသေဘာကိုထင္ရွားေစျခင္းငွါ ေကာင္းျမတ္ေသာ အရာအားျဖင့္ငါ၌ ေသျခင္းကိုျပဳ၍ ေသျခင္းအေၾကာင္းျဖစ္၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္အျပစ္တရား သည္ ပညတ္ေတာ္အားျဖင့္ အလြန္အျပစ္ႏွင့္ျပည့္စံုျခင္းရွိသတည္း။
၁၄ ထုိမွတပါး၊ ပညတ္တရားသည္ဝိညာဥ္ပကတိႏွင့္စပ္ဆုိင္သည္ကိုငါတို႔သိၾက၏။ ငါမူကားဇာတိ ပကတိရွိ၏။ အျပစ္တရားလက္၌ ေက်းကြၽန္ျဖစ္၏။
၁၅ အေၾကာင္းမူကား၊ ငါသည္ကိုယ္က်င့္ေသာ အက်င့္ကုိ မႏွစ္သက္။ က်င့္ခ်င္ေသာ အက်င့္ကိုမက်င့္၊ ရြံရွာေသာအက်င့္ကိုက်င့္၏။
၁၆ ထုိသို႔ငါသည္ မက်င့္ခ်င္ေသာ အက်င့္ကိုက်င့္လွ်င္၊ ပညတ္တရားေျဖာင့္သည္ဟု ငါဝန္ခံ၏။
၁၇ သို႔ျဖစ္လွ်င္၊ ထုိမေကာင္းေသာအက်င့္ကို ငါ့ကိုယ္တိုင္ က်င့္သည္မဟုတ္။ ငါ့အထဲ၌ေနေသာ အျပစ္တရားသည္ က်င့္၏။
၁၈ ငါ့အထဲမွာငါ့ဇာတိပကတိ၌ ေကာင္းေသာအရာတစံုတခုမွ်မတည္ သည္ကိုငါသိ၏။ အေၾကာင္းမူကား၊ ငါသည္က်င့္ခ်င္ေသာ စိတ္ရွိ ေသာ္လည္း၊ ေကာင္းစြာက်င့္တတ္ေသာ အခြင့္ကို ရွာ၍မေတြ႔ႏုိင္။
၁၉ ငါသည္က်င့္ခ်င္ေသာ အက်င့္ေကာင္း ကိုမက်င့္၊ မက်င့္ခ်င္ေသာအက်င့္ကုိက်င့္၏။
၂၀ ထိုသို႔ငါသည္ မက်င့္ခ်င္ေသာအက်င့္ကိုက်င့္လွ်င္၊ ငါကိုယ္ တုိင္က်င့္သည္ မဟုတ္။ ငါ့အထဲ၌ေနေသာအျပစ္တရားသည္ က်င့္၏။
၂၁ ထုိသို႔ေကာင္းေသာ အက်င့္ကို ငါက်င့္ခ်င္ေသာခါ၊ မေကာင္းေသာအက်င့္ကို က်င့္ေစတတ္ေသာတရားကို ငါေတြ႔၏။
၂၂ ငါသည္အတြင္းလူ အားျဖင့္ဘုရားသခင္၏ ပညတ္တရားေတာ္ကို ႏွစ္သက္၏။
၂၃ သို႔ေသာ္လည္းငါ့ကုိယ္အဂၤါမ်ား ၌ရွိေသာ တရား တပါးသည္စိတ္ဝိညာဥ္တရားကို ဆုိင္ၿပိဳင္တိုက္လွန္သျဖင့္၊ ငါ့ကိုယ္အဂၤါမ်ား၌ ရွိေသာ အျပစ္တရား လက္သို႔ငါ့ကုိဘမ္းသြားအပ္ႏွံသည္ ကိုငါျမင္၏။
၂၄ ငါသည္ၿငိဳျငင္ေသာသူျဖစ္ပါသည္တကား။ ဤအေသ ေကာင္မွ ငါ့ကိုအဘယ္သူ ကယ္လႊတ္မည္နည္း။
၂၅ ငါတို႔သခင္ေယရႈခရစ္အားျဖင့္ကယ္လႊတ္ေတာ္မူေသာ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ႀကီးလွေပ၏။ ထုိသို႔စိတ္ဝိညာဥ္အားျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ တရားေတာ္အလိုသို႔၎၊ ဇာတိပကတိအားျဖင့္ အျပစ္တရားအလုိသို႔၎၊ ငါလိုက္တတ္၏။